"Mija trzeci rok czarnej tęsknoty,
straszliwego lęku. Budzi nas krzyk do ciężkiej pracy, wyzwiska i
ciągłe upokorzenia, bo tylko my Polacy musieli znosić naszytą
literę „P” na piersiach lub rękawie, pod karą, choć żaden
inny naród nie był tak dyskryminowany przez Niemców jak my Polacy,
a po Żydach skazani na wyniszczenie.
Ja dalej choruję. Bauer nie chciał
mnie puścić, choć miałam od lekarza niemieckiego dokument, aby
mnie odesłano do domu. Byłam solidna w robocie, utrzymywałam
naczynia na mleko w idealnej czystości, nie bałam się żadnej
pracy, czy to w stajni, na polu czy w domu. Byłam tak nauczona w
domu, jak każde dziecko na wsi. Gdy Niemcy napadli na Polskę miałam
trzynaście lat. Od sąsiadki poszło dwóch synów bronić Ojczyzny
i nie wrócili do domu. Mama ulitowała się nad sąsiadką i dała
mnie, abym chociaż krowy pasła. A ja tam robiłam za tych dwóch
chłopców. Kilometr od domu musiałam sierpem kosić trawę, nałożyć
na „płachtę” (takie grube prześcieradło), zawiązać rogi,
założyć na plecy i dźwigać kilometr do stajni. Ta pomoc sąsiadce
była chyba dobrym przygotowaniem do pracy w niewoli u niemieckich
potworów. Rodzice nie chcieli, aby mnie zabrali do roboty w
Niemczech, dlatego posłali mnie do szkoły rolniczej w Błażowej.
Szkoła ta była po to, aby mieć spis młodzieży, gotowych
niewolników na roboty do Reichu. W domu w dalszym ciągu byłam
niepewna. Dali mnie do wujka, bo oni nie mieli dzieci, może się
uda, że nie zostanę zauważona. Tam praca jak w każdym domu:
trzeba młócić cepami, mleć ziarno na mąkę w żarnach, na chleb,
dla zwierząt. A mleć w żarnach można było tylko nocami, gdy
Niemcy spali. Gdy się kładłam to ręce mnie tak bolały, że z
bólu płakałam. Aż wreszcie dostałam się „z deszczu pod rynnę”
jak mówi przysłowie, do szwabskich potworów (tak nazywano
Niemców).
W niewoli mieli Niemcy Ślązaków,
którzy znali język polski, stąd wiedzieli co piszą do nas z domu.
W gazecie było opisane jak w Polsce w Nowym Borku (w mojej rodzinnej
wsi) partyzanci wyskoczyli spod mostu i ostrzelali motocykl z
przyczepką w której jechał niemiecki oficer i zginął na miejscu.
Bauer i jeden ze Ślązaków dokuczali mi, że to polscy bandyci
zabili wysokiego rangą oficera wojskowego, a ja cieszyłam się, że
Pan Bóg ich karze za naszą krzywdę. Gdy wróciłam już z niewoli
to brat opowiedział mi całe zdarzenie, oraz jak na drugi dzień
przyjechali Niemcy czołgami i spalili trzydzieści dwa domy.
Następnie mieli rozkaz spalić trzy wioski: Borek Nowy, Hyżne i
Brzegówkę, ale uratował nas niemiecki żołnierz, który
legitymując starszego dziadka, powiedział mu, aby uciekał stąd,
bo jutro będą zabici i spalone domy w tych trzech miejscowościach.
Dwóch chłopców na koniach pojechało przez rzekę, na ruski front
i prosili o pomoc. Ruski dowódca okazał się dobrym człowiekiem i
rozkazał kilku czołgom podjechać i skierować ogień na niemieckie
pozycje. Przerażeni Niemcy myśląc, że idzie cała ofensywa
wycofali się pod Rzeszów. Ludzie na kolanach dziękowali całą noc
Panu Bogu za ocalenie i za tego niemieckiego żołnierza o ludzkim
sercu. Domy były wtedy pod strzechą (kryte słomą) dlatego wioski
paliły się podczas frontu bardzo często. Ludność traciła życie,
zdrowie, cały dobytek. Kiedy Niemcy wynagrodzą te krzywdy wojenne
wyrządzone narodowi polskiemu.
W niewoli przychodziły też chwile
depresji. Przy wysiłku ból. Nie mogę ciężko pracować, ale bauer
nie wierzył, że lekarzom wolno zwalniać do domu polskich
niewolników. Z bólu nie mogąc spać patrzyłam w niebo i mówiłam:
„ Boże, dlaczego ludzie ludziom zgotowali taki los?”, choć to
Pan Bóg nie jest winien temu, że ludzie mając wolną wolę żyją
nie po ludzku. Czyżby ludzie bez Boga stawali się jak zwierzęta?
czyżby człowiek odrzucając Boga przyjmuje do swego serca szatana?
Miałam i ja szatańskie podszepty, że pójdę i rzucę się pod
pociąg, ale Bóg czuwał nad skrzywdzonymi polskimi dziećmi i dawał
nam siłę do znoszenia piekła na ziemi, zadawanego nam przez braci
Niemców, którzy nie słuchali Boga tylko szatana. Byli i dobrzy
Niemcy, ale tu chodzi o zasady, o wartości ogólnoludzkie, które my
zachowujemy według 10 Boskich Przykazań, a Niemcy dali sobie
wmówić, że oni nie muszą się liczyć z Panem Bogiem, a piąte
„nie zabijaj” ich nie obowiązuje. Teraz rozumiem, „że Bóg
nie chce śmierci grzesznika”, a nasze męczeństwo Bóg
wynagrodzi.”
cdn.
autor i właściciel tekstu
Kazimiera Jasielec
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz